Opo.1 cz.19

Nastał nowy dzień. Piotr spał z głową opartą na krawędzi łóżka. W pewnej chwili poczuł, że czyjaś dłoń gładzi go po włosach. Delikatnie i z nadzieją, że to Hana, podniósł głowę. Gdy zobaczył swoją ukochaną z troską patrzącą na niego, oczy zaszły mu łzami. Jedną nawet uronił i szybko otarł, lecz nie uszło to uwadze Goldberg.
 - Czemu płaczesz?
 - Ze szczęścia, no i z własnego debilizmu.
 - Wytłumaczysz?
 - No ze szczęścia, że żyjesz! A z własnego debilizmu to dlatego, że tak zareagowałem, przecież... mogłem inaczej... a teraz nie mogę żyć ze świadomością, że Ty tu leżysz przeze mnie...- ostatnie słowa wyszeptał i zakrył twarz dłońmi. Przez krótką chwilę panowała zupełna cisza. - Ale... powiedz mi jedno. Jak do głowy przyszedł Ci ten idiotyczny pomysł rzucenia mi się pod maskę?!
 - Jak? Zobacz, co byłoby gdybym pozwoliła Ci wtedy odjechać? Gdybym nie zareagowała? Prawdopodobnie siedziałabym teraz w domu i płakała, że nie odbierasz moich telefonów.
 - Nie miałbym jak odebrać...
 - Chyba nie chciałbyś...
 - Nie, nie miałbym jak... nawet jeśli bardzo bym tego chciał.
 - Niby dlaczego?
 - Trupy zazwyczaj nie rozmawiają przez telefon...
 - Co?! - Hana ze zdziwienia aż usiadła na łóżku.
 - Co "co?" ? Dziwisz mi się? Po Twoich słowach świat mi się zawalił. Szedłem i myślałem co mam ze sobą zrobić. Wymyśliłem.
 - Wymyśliłeś, że chcesz ze sobą skończyć, tak?
 - Nie wiem co Ty byś zrobiła, ale postaw się w mojej sytuacji. Jest osoba, którą kochasz, która jest dla Ciebie najważniejsza na świecie, z którą wiążesz nadzieje i plany na całe przyszłe życie... która... która jest dla Ciebie wszystkim co najcenniejsze w życiu. I nagle słyszysz z jej ust, że jednak Cię nie kocha. Co byś zrobiła?
 - Nie wiem... Piotr, jak ja się cieszę, że rzuciłam Ci się pod auto!
 - Masz gorączkę?
 - Co? Nie... Gdybyś Ty... Gdyby Ciebie już nie było... To byłyby dwa trupy...
 - Słucham?!
 - O! Widzisz dlaczego tak zareagowałam! A wracając do Twojego pytania. Jeśli moje życie straciłoby sens, to po co dalej żyć?
 - Kochasz mnie?
 - Jeszcze pytasz! Wariacie, - Hana przytuliła swojego ukochanego - najmocniej na świecie!
 - I nigdy mnie nie zostawisz?
 - Nigdy! No chyba, że coś poważnego przeskrobiesz... - zaśmiała się. Piotr odpowiedział delikatnym uśmiechem i czułym spojrzeniem. Hana zamknęła oczy, głowa opadła jej na poduszkę.
 - Hana, Hana co się dzieje? Hej, odezwij się! - delikatnie poklepał ją po policzkach.- Hana, nie rób mi tego! - wybiegł na korytarz i jak najgłośniej potrafił, krzyknął - Pomocy!! - zaraz po tym wrócił do ukochanej. Jej oczy nadal były zamknięte.