Opo.1 cz.17

Tymczasem Hana zaraz po wyjściu ukochanego zadzwoniła do swojej przyjaciółki.
 - Halo?
 - Lena? Jesteś w szpitalu?
 - Nie, dzisiaj mam na popołudnie.
 - A mogłabyś do mnie przyjechać?
 - Jasne, słyszę, że masz mi do powiedzenia coś miłego, bo brzmisz jakbyś wygrała milion w totka.
 - No prawie trafiłaś. Ale przyjedziesz?
 - Będę za 15 minut. A mogę z Felkiem?
 - Bez niego nie możesz - zaśmiała się - to do zobaczenia.
 - Pa.

***

Lena tak jak obiecała była u Hany po kwadransie. Oczywiście razem z synkiem, którego Hana bardzo lubiła.
 - Cześć! - powiedziała z entuzjazmem - Rozbierajcie się i zapraszam do salonu. Napijesz się czegoś?
 - Chętnie, kawy.
 - Ok, a mały?
 - On ma swój soczek, starczy mu.
 - No to zaraz wracam. - Hana poszła do kuchni, żeby zaparzyć kawę i zabrać ciasteczka dla Felka. Była z powrotem po 10 minutach. - No, już jestem.
 - Siadaj już i mów co chciałaś, bo umieram z ciekawości.
Hana nie odpowiedziała, tylko uniosła w górę dłoń i oczom Leny ukazała się złota obrączka.
 - O matko! Jak ja się cieszę - Kiedy Ci się oświadczył?
 - Dziś rano.
 - Aaaaa, nawet nie wiesz jak się teraz cieszę, w końcu! - przytuliła mocno Hanę - rozumiem, że przyjęłaś oświadczyny?
 - No jakżeby inaczej?
 - Szczęścia Wam życzę. A jak z Jamesem? Przecież w papierach nadal jesteście małżeństwem.
 - James? Przecież on zginął. Dla mnie już nie istnieje. - w tym momencie do mieszkania po cichu wszedł Piotr, chciał zrobić ukochanej niespodziankę i kupił bukiet róż - Nie kocham go i nigdy nie kochałam. - Te ostatnie słowa usłyszał Gawryło. Nie ściągając butów wszedł do salonu, gdzie siedziały przyjaciółki.
 - Mogłaś mi to powiedzieć rano w twarz, nie przyjmować oświadczyn i nie robić ze mnie durnia! - odwrócił się na pięcie, położył kwiaty na komodzie w przedpokoju i wyszedł.
 - Piotr! - krzyknęła Hana, ale ten nie zareagował. Obu kobietom zbladły twarze. Hana wstała i wybiegła za Piotrem na klatkę schodową. Piotr! - powtórzyła, lecz nadal nie reagował. Szedł przed siebie.