Opo 1 część 1

Szpital godzina 20.00. Hana siedziała sama w swoim gabinecie. Ktoś zapukał do drzwi. To był Piotr.
 - Hana.... - zaczął ale nie skończył, bo Hana wstała, oparła się o parapet i powiedziała:
 - Piotr proszę Cię, nie dzisiaj. Porozmawiamy, objecuję Ci to, ale nie dzisiaj.
 - Coś się stało?
 - Nie nic specjalnego, tylko ja już po prostu nie daję rady. Jestem zmęczona. Jeszcze ta namolna pacjentka, ja... ja na prawdę nie wiem czego ona ode mnie chce - powiedziała prawie przez łzy.
Piotr nie odpowiedział. Podszedł do niej i przytulił. Ona też już nic nie mówiła. Tylko spojrzała na niego i wtuliła się w chirurga. Tego potrzbowała. Stali tak dobre 10 minut.
 - Piotr, ja chyba zmówię taksówkę i pojadę już do domu, jedyne o czym teraz marzę to moje łóżko.
 - Taksówkę? Nie wygłupiaj się. Idź się przebierz i jedziesz ze mną
 - Nie mogę Cię tak wykorzystywać.
 - Czekam.
Hana się uśmiechnęła i poszła przebrać. Wróciła po 15 minutach.
 - Jedziemy? - zapyatał
 - Mhm

*
*
*

 W samochodzie nie rozmawiali, bo Hana zasnęła po pierwszych 5 minutach podróży. Gdy dojechali Piotr wysiadł i podszedł a drugiej strony auta. Otworzył drzwi i wziął Hanę na ręce. Zamknął pojazd i zaniósł ukochaną do mieszkania. Nie miał trudności z otworzeniem drzwi, bo wiedział gdzie Hana trzyma zapasowe klucze do domu. Wniósł ją do środka, zaniósł do sypialni, położył na łóżku i pocałował w policzek. Chciał już wychodzić, lecz zatrzymała go Hana łapiąca Piotra za rękę.
 - Dziękuję Ci
 - Nie masz za co.
 - Oj, mam - powiedziała zaspanym głosem - Zanim pódję spać muszę się przebrać i mam do Ciebie jedną prośbę... - przerwała na chwilę. - zrób mi herbatę... i sobie też! - wstała z łóżka i na wychodne powiedziała - jak wyjdę z łazienki to masz tu jeszcze być.
Piotr nie odpowiedział. Uśmiechnął się do niej szeroko i poszedł do kuchni.